David Sánchez Salas

David Sánchez Salas
Escrito por David Sánchez Salas

sábado, 6 de junio de 2009

Necesito confesarme. 15000 visitas a PROGRESSISME.

Hoy NECESITO CONFESARME.

Hace un día espléndido en Onda. Soleado con pequeñas nubes que flotan. Ahora el sol ya se pone poco a poco.


DESDE MI VENTANA A LAS 21:30 HORAS CON PEÑAGOLOSA AL FONDO:


Hoy es el día de la reflexión. El día en el que la ciudadanía tiene la responsabilidad moral de pensar qué es mejor para su proyecto de vida, qué es mejor para quienes mañana vedrán.

Yo lo he aprovechado para dormir un poquito más, después para irme a ponerme guapo y a ver a dos amigas a La Val d'Uixò. También para ir a la sede del PSPV en Onda y a tomar algo con la gente del JSPV y, ahora, recién cenado, aquí estoy frente al ordenador como otros muchos días.

Cuando esta mañana iba hacia La Vall, por el camino de Betxí,llevaba la música que me gusta y disfrutaba con serenidad del paisaje. La mar al fondo, las montañas protegiéndonos, los naranjos dibujando un poquito de verde por debajo del azul del cielo.

Hoy reflexioné también sobre mi vida, sobre mí. Pensé en qué podía hacer para mejorar más, para ir a mejor, pensé en qué podía hacer para aprender más y para saber escuchar a las personas y entenderlas. Pero sobre todo, hoy sentí serenidad, la de saber que desde que, a mediados de 2006, cuando entré en el PSPV, mi persona ha hecho todo lo que ha podido por este proyecto. He aportado mi pequeño granito de humanidad, de conocimientos pero, sobre todo, mi granito de sensibilidad.

Y ahora con los ojos rojos por la emoción escucho de nuevo mi música. Recuerdo las cosas que he sacrificado por la política, por el proyecto que quiero. Cosas que tal vez ya no volverán. Amor sobre todo, amistad también y tiempo de estudio. A mi cuerpo, que no toca el gimnasio desde hace mucho por no tener tiempo y, este veranito lo notaré cuando me ponga en bañador. Pero sobre todo, he sacrificado momentos con mi familia, en especial, fines de semana con mis abuelitos en Cuenca.


Pero debo decir, que cuando he acabado de hacer balance sobre mi vida, ese balance necesario en momentos de silencio, he sabido por un escalofrío, por una tierna y dulce melancolía, que SOY FELIZ. Feliz porque tengo amigas y amigos que no merezco tanto en Onda, como en la Universidad como en Cuenca. Soy feliz porque en este partido he conocido en la agrupación local personas que se dejan la piel defendiendo a quienes menos tienen. Soy feliz porque aún me queda una poquita de voz para poder seguir cantando las canciones que me gustan y para poder seguir expresando mis sentimientos. Soy feliz porque sé en el fondo de mi alma que soy fuerte y que he podido superar situaciones en la vida que muchas personas no hubieran soportado como, por ejemplo, varias operaciones graves en mi cuerpo, la enfermedad de mi madre y de mi abuela, y la pérdida de gente a la que adoraba, la distancia, la ruptura del amor real por falta de valentía para dar la cara por mí. He sabido superar también un accidente y que personas importantes me fallaran. He sabido superar la necesidad en todos los sentidos (económico, afectiva...)

Y ahora estoy aquí, en mi presente, escribiendo al mundo una parte de mí. Os abro mi corazón. Sólo puedo decir gracias. Pero no unas gracias superficiales porque, cuando se dice esta palabra con los ojos húmedos y rojos, su poder se vuelve trascendental. Hoy me siento VIVO. La brisa que entra por la ventana me hace saberme receptivo.

Sé que algún día llegará el amor sin miedos y sin oscuridad para escondernos de las miradas, sé que algún día tendré mi espacio para iniciar un proyecto de vida propio, sé que cada día lucharé por construirme un poco mejor, rompiéndo siempre tabús y superando obstáculos. Porque así lo hago a cada minuto. Lucharé por la igualdad en un sentido amplio. Algún día tendré un trabajo que me guste, la docencia o la política. Sé que algún día sabré ignorar a quienes me han demostrado, en mi agrupación, preocuparse sólo de que nadie les hiciera sombra. Sabré cicatrizar mejor las heridas, porque las hay, y no es cobarde decirlo sino valiente. Me hicieron daño pero lo supe superar.


Y voy a seguir estudiando master tras master, doctorado tras doctorado, lengua tras lengua... para estar cada día más preparado, para no quedarme anclado. Pero sobre todo, lucharé porque nadie me quite mi forma de ser, mi sonrisa y mis ojos brillantes. Porque nadie me quite mis ganas de besar y abrazar a la gente, mis ganas de hacerme fotos para recordar.

HOY, también debo dar las gracias porque mi blog ha recibido 15000 VISITAS. Personas que se han preocupado por PROGRESSISME, este blog que ha sufrido conmigo las consecuencias de la tiranía de algunos. GRACIAS DE TODO CORAZÓN.

Ahora me voy a hacerme un refresco con mi grupo aquí cerca de casa. Al volver una ducha y a descansar. Mañana estaré todo el día en el colegio electoral más duro de toda Onda, el Centro de Voluntariado en la Calle San Miguel. JSPV comerá unida. Ojalá mañana podamos dar la buena noticia de que el progresismo ha ganado la batalla a la oscuridad y los mensajes fáciles.

GRACIAS POR CREER EN MÍ.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

M'has emocionat, eres tan clar i transparent, qué poques persones conec com tú.
Has arribat a les 15.000 visites i m'alegre de formar part d'elles. Ara fa un any que de casualitat vaig conèixer el teu blog, ara fa un any que al llegir-te vaig fer un primer comentari que contestares i que el vas copiar varies voltes perque deies que t'havia agradat molt i em vas fer sentir bé. I com he canviat per tú, tens el poder per transformar la societat, tens la ilusió necessària per aconseguir que els teus somnis siguen una realitat i tens els amics i amigues que ahí estarem per ajudar-te i recolzar-te en el que faça falta, perquè si hi ha una persona que es mereix la fidelitat de la gent, eres tú i saps que sempre me tindràs al teu costat per espentar-te i ajudar-te per que es complisquen les teves metes tant personals com polítiques.
Recordes el que et deia en els primers comentaris?: NO CANVIES, eres la millor persona que he conegut.
T.a.p.

PROGRESSISME dijo...

T.A.P.

Gracias a ti. Ya estoy duchado y afeitado. Me he cortado un montón de veces. Ahora estoy con la cremita para sentirme mañana lo más cómodo posible.

Estoy muy cansado pero no tengo sueño. En la cara se me notan las ojeras, el cansancio extremo. Mañana espero estar bien. Siempre el lunes después de cada elección me pongo malo. Espero que esta vez no.

Lo que dices jamás lo podré agradecer. Por comentarios como los tuyos este blog tiene sentido y, no hace falta mencionarte. No lo he hecho de hecho, ya no hace falta. En cada palabra estas tú.

Y está gente como Paco Peña, Ángel Badenas, mis niños y niñas e JSPV, Rosarín Fabra y Manolo Martínez...mis abuelitas y, en especial, las chicas de Oro. Juanita y Juanjo, Ana... todo el mundo que cree en mí.

Lo que se ve es lo que hay... no hay dobles fondos escondidos. Si acaso, lo que intento contener es mi amor por todo el mundo que aún tiene la capacidad de soñar un mundo mejor.

T.A.P... te quiero mucho ya lo sabes.

Gracias también a todo el mundo que, desde el partido fuera de Onda, me apoya y me regala gestos de aprecio que, para mí, son bombonas de oxígeno.

MUAKS

Juanjo Rubio dijo...

Sin duda de has tomado al pie de la letra lo de la jornada de reflexión...

Y menuda reflexión. En primer lugar, quería decirte que siento no poder haber estado más implicado en estas elecciones, pero ya conoces mi situación (veremos qué pasa el lunes con esas matemáticas que T.a.p tanto adora y a mi se me resisten).

Lo segundo felicitarte por esas 15000 visitas, de las que después de T.a.p. puede que haya sido uno de los comentaristas más pesados, jejeje ¡Lo siento!
Si buscas entre los primeros comentarios que te dejé, verás como te decía que coincidía contigo en "casi" todo. Pero a medida que nos hemos ido conociendo mejor, he coincidido contigo en el 99,9% de tus opiniones. Lo sabes.

Lo tercero y no por ello menos importante, decirte que me sumo a las palabras de T.a.p. diciéndote lo transparente y claro que eres.

Como bien sabes, siempre había tenido mis dudas sobre sumarme al proyecto socialista (aunque socialista siempre me he sentido) porque no veía en el género político gente que me convenciera del todo.

Hasta que poco a poco me convenciste, y si lo lograste, además de porque yo quise, fue precisamente porque veo en tí una persona transparente, en la que se puede confiar, una persona sin dobles fondos. Y de este tipo de personas lamentablemente no se encuentran muchas, así que te pido que NO CAMBIES POR FAVOR.

Y los que te rodeamos, seguiremos apoyándote en cuanto te propongas.
Estoy deseando poder aportar más de lo que hasta la fecha me ha dejado la carrera, por Onda, por el partido y por tí.

Un abrazo amigo. Y suerte mañana en la mesa.

PROGRESSISME dijo...

JUANJO no imaginas lo importantes que son tus palabras. Iba a dormir ya pero no podía hacerlo sin responderte.

Me voy más feliz a dormir por ti. Por mí ya has hecho mucho sumándote a JSPV cuando mucha gente quería destruirla. Por mía has hecho mucho estando siempre a mi lado sumando y no restando.

Jamás he dudado de ti y a veces confio tanto en ti, en que estás ahí, que te mimo menos que al resto. Pero en el fondo sé que tú siempre estás... no sólo porque lo he demostrado sino porque me lo dijo Sonia Reverter a la cual adoro. Jamás me engaña.

Somos una familia. No estaba seguro de que Jóvenes me gustara pero, ahora, pasado el tiempo, sé que nada puede ser mejor.

Tranquilo que ya haces mucho.

GRACIAS POR TODO. ME EMOCIONO.


ERES UN SOLETE jamás te vayas del proyecto porque te necesito.

Juanjo Rubio dijo...

Tranquilo, yo no necesito mimos, estaré aquí mientras sigas transmitiendo esa sinceridad. Eso es lo único que necesito, que la gente sea sincera.

Gracias.

Un abrazo.